"Cienie na wrzosowisku" - Anna Łajkowska

Tytuł: Cienie na wrzosowisku

Autor: Anna Łajkowska

Wydawnictwo: Damidos

Data wydania: kwiecień 2013

Liczba stron: 243

Tematyka: Literatura piękna, polska, współczesna, romans

Ocena: 6/10

Zdradę trudno przebaczyć, ale jeszcze trudniej zapomnieć. W tym wypadku nie ma co się dziwić, że Marek, głowa domu rodziny Nowickich, po tym jak jego żona nie dochowała mu wierności, decyduje się na rozłąkę z nią i postanawia przemyśleć wszystkie sprawy w Polsce. Nie tylko on zyskuje czas na uporządkowanie trapiących go kwestii, również Basia ma okazję do przeanalizowania swojego wcześniejszego zachowania. Czy okaże się, że jej uczucie do męża rzeczywiście się wypaliło? Czy może romans z Jamesem Altonem był jedynie wynikiem krótkotrwałego zauroczenia?

Zakończenie poprzedniej części z, jak ja to nazywam, „wrzosowiskowej” serii pozostawiło po sobie wiele pytań i niewyjaśnionych kwestii. Aczkolwiek przyznam, że zupełnie nie spodziewałam się tego, że autorka zdecyduje się napisać kolejny tom przygód Basi i jej rodziny. Jednak, gdy tylko dowiedziałam się o publikacji „Cieni na wrzosowisku” od razu wiedziałam, że książka ta musi trafić w moje ręce. Zdawałam sobie sprawę, że nie spocznę, dopóki nie zapoznam się z dalszymi kolejami losu polskich emigrantów.

Czy finał serii mnie usatysfakcjonował? Poniekąd. Przede wszystkim cieszę się, że wiele moich wątpliwości zostało rozwianych. Spodobało mi się również wprowadzenie do powieści nowego narratora. Wcześniej przebieg zdarzeń poznawaliśmy z bezpośrednich relacji Basi i jej męża Marka, tym razem na początku każdego nowego rozdziału umieszczony został fragment pamiętnika Emilki – córki wspomnianej wyżej pary. Nadało to powieści całkowicie nowego wymiaru. Przede wszystkim wprowadzone zostały nowe ramy czasowe. Małżeństwo opisywało sytuację, mającą miejsce zaraz po ich separacji, natomiast ich córka zdawała czytelnikowi relację z okresu o szesnaście lat późniejszego.

Od samego początku spodobała mi się Emilka jako nowy, trzeci sprawozdawca wydarzeń. Jej relacje były bardzo osobiste, rzeczowe i pełne młodzieńczej świeżości. Stanowiło to miłą odmianę od dojrzałych opisów dwójki innych bohaterów. Ponadto dziewczyna okazała się nadzwyczaj sympatyczną, uzdolnioną osobą. Jej ciekawość doprowadziła też do poznania zupełnie nowych motywów postępowania jej rodziców.

W czasie lektury nieco męczyła mnie rutyna akcji. Po raz kolejny codzienność Basi składała się głównie z opieki nad dorastającymi dziećmi, pracy we własnej kawiarni i kłopotliwymi relacjami z sąsiedztwem. O wszystkich tych sprawach czytaliśmy już w poprzednich dwóch częściach, więc poruszanie ich jeszcze raz w finałowej części serii było całkowicie zbędne bądź co najmniej powinno to zostać ograniczone do minimum.

„Cienie na wrzosowisku” mimo że nie są najlepszym tomem z całej serii, stworzonej przez Anne Łajkoską, stanowią znakomite zwieńczenie cyklu. Osób, które miały przyjemność przeczytania poprzednich części raczej nie muszę zachęcać do sięgnięcia po tę nowo opublikowaną książkę autorki, jednak wszystkim innym gorąco polecam zapoznanie się z pierwszym tomem jak i całą „wrzosową” serią. 

 Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję wydawnictwu Damidos: