"Przez burze ognia" - Veronica Rossi

Tytuł: Przez burze ognia

Tytuł oryginału: Under the Never Sky

Autor: Veronica Rossi

Wydawnictwo: Otwarte

Data wydania: styczeń 2013

Liczba stron: 368

Tematyka: Literatura młodzieżowa

Ocena: 3/10

„Przez burze ognia” to książka, po której naprawdę wiele się spodziewałam. Czytałam o niej dużo pozytywnych opinii, widziałam wysokie oceny na wielu serwisach literackich i zapoznałam się z wieloma, pełnymi zachwytu komentarzami na jej temat. Nie ma więc co się dziwić, że sięgając po powieść Veronici Rossi liczyłam na to, że po prostu rzuci mnie ona na kolana. Myślałam, że będę kolejną fanką, która zasili szeregi eterowych maniaków, tymczasem okazało się zupełnie odwrotnie.

W swojej debiutanckiej książce autorka roztacza przed czytelnikiem zupełnie nowy świat. Przedstawia rzeczywistość zamkniętą w kapsule, ludzi, którzy za pomocą specjalnych wizjerów potrafią przenosić się w najróżniejsze, wyimaginowane miejsca. W jednej z takich kapsuł, zwanej Reverie, żyje Aria – główna bohaterka utworu. Nastolatka w wyniku przykrego incydentu zostaje skierowana na pewną śmierć i udaje się do Umieralni. Tam wyrzucona ze swojego dotychczasowego, wirtualnego świata czeka na pewną zagładę. Jednak zupełnie niespodziewanie udaje jej się przetrwać. Wtedy też na swojej drodze napotyka Perry'ego, chłopaka który przedstawi jej prawdziwy świat.

Może i autorka miała ciekawy pomysł na fabułę książki, jednak według mnie był on zbyt zagmatwany. Veronica Rossi powinna spędzić nieco więcej czasu nad zastanowieniem się, w jaki sposób przelać swoje myśli na papier, tak aby czytelnik był w stanie zrozumieć akcję powieści. Mi na przykład niezwykle trudno było zobrazować sobie Sfery. Do tej pory nie wiem konkretnie, na czym polegało przebywanie w nich. Czy bohaterowie przenosili się tak ciałem czy tylko duchem? Jeśli w owym wyimaginowanym świecie przebywał tylko ich umysł, to co w tym samym czasie działo się z ich ciałem?

Powieść Veronici Rossi z całą pewnością możemy zaklasyfikować jako popularną w ostatnim czasie antyutopię. Znajdziemy tu motyw obezwładniającego systemu politycznego, któremu podporządkowani są mieszkańcy, buntu jednostki, a także nieznanego obywatelom, realnego świata, z którego są wykluczeni. Oczywiście nie mogło tutaj też zabraknąć wątku miłosnego, który niestety jest nadzwyczaj banalny i według mnie nieco dziecinny. Jest to typowy klasyk: spotyka się dwójka ludzi z dwóch całkowicie odmiennych światów i praktycznie od razu na zabój się w sobie zakochują. Wszystko jest tutaj przewidywalne i mało zaskakujące.

Po przeczytaniu pierwszej książki z serii o eterowym świecie, jestem całkowicie przekonana, że po dalsze tomy nie sięgnę. Chyba nie zachwycają mnie już powieści na siłę wzorowane na słynnych „Igrzyskach śmierci”, do których nawiasem mówiąc utworowi Veronici Rossi bardzo, bardzo daleko.